rozdział 51

- Harry.. - skrzywiła się. podbiegłem do niej.
- wiesz, że ja nie chciałem..
- zamknij się. - wrzasnęła mi w twarz. strasznie płakała. patrzyłem na nią z  bezradnością.
- Rosi.. - zakryła dłońmi twarz. - kocham cię.
- i dlatego mnie bijesz? to j-jest psy.. psychiczne. - wzięła oddech.
- maleńka.. - otarłem jej łzy. - chodź. - wziąłem ją na ręce i bez słowa wyszliśmy z domu Louisa. napisałem mu tylko esemesa i złapałem taksówkę.
- na Dream Street. - mruknąłem i głaskałem moje słońce po głowie. skuliła się. kiedy wysiedliśmy popatrzyła na mnie po raz pierwszy odkąd wsiedliśmy do auta.
- przytul mnie. - jęknęła i wpadła w moje ramiona. delikatnie ją złapałem i zawlokłem do domu. stęskniłem się. 
- Harry.. - szepnęła moja mama.
- cześć mamo. - na moich policzkach pojawiły się dołeczki. zaśmiała się i wytrzepała fartuch. spojrzała na Rose. - a to.. moja - wziąłem głęboki oddech. - Rosaline. - mama sztucznie się uśmiechnęła i powitała Rosi. prawie zapomniałem jaka ona jest. popatrzyłem na białe ściany. przejechałem ręką po poręczy schodów. w moich oczach zaświeciły łzy. zastanawiam się czy mama miała mi za złe, że nie odwiedzałem jej od jakiś dwóch lat. popatrzyłem z zazdrością na moją Ross. mama chyba jej coś gotowała. westchnąłem. jestem ciekawy czy mi wybaczy. - mamo, moglibyśmy u ciebie.. zamieszkać na jakiś czas?
- coś się stało? - spytała podejrzliwie.
- robimy.. remont. - nie chciałem jej wszystkim martwić.

- nie ma problemu.. może wreszcie narobisz trochę masy. - objęła moją dłoń. nienawidzę jej. z całego serca.
- mamo. - wypowiedziałem te słowa z trudem. złapałem Rose za rękę. była cała szczęśliwa. czy kobiety w ciąży zawsze będą zmieniać nastrój co pięć minut? jęknąłem i zaprowadziłem ją na górę. - to mój pokój. - wprowadziłem ją na poddasze. rozejrzałem się po moich rupieciach. mama zawsze narzekała żebym to stąd zabrał. Rosaline usiadła na łóżku i ze smutkiem patrzyła za okno.
- boli mnie brzuch. - skrzywiła się. znowu ją zdenerwowałem... jak mogłem.
- wybaczysz mi? - w moich oczach nazbierały się łzy.
- nie. - słowa bolały bardziej niż cokolwiek.
- dlaczego? - bałem się.
- uderzyłeś mnie. - oparła się głową o ścianę i wypuściła powietrze.
*dwa dni później*
- Ross, co ty do cholery robisz? - stała sama na balkonie. moja mama chyba pojechała do sklepu. nie odpowiedziała. wytrąciłem papierosa z jej ręki. - oszalałaś? - jęknąłem
- nie powinno cię obchodzić co robię.
- Rosi nawet nie wiesz jak mi zależy.
- mam to w dupie. - wiem, że tego nie wiedziała. to moja wina.
- proszę cię. chodź i zjedz tą rybę.
- dlaczego nigdy mi nie przedstawiłeś mamy?
- bo nie ma po co. - oparłem się o barierkę. - ty na tej samej zasadzie nie przedstawiłaś mi taty. - objąłem ją w talii. - Rosaline, proszę cię wybacz mi. - jej oczy paliły. znałem odpowiedź.
- Harry...
- nie gniewaj się. - chciałem popatrzeć jej w oczy ale się odwróciła.
- nie zasłużyłeś.
- Rosi... obiecuję, że nigdy więcej.. - zacząłem zaciskając palce na barierce.
- przestań obiecywać. zacznij się zmieniać Harry. dorośnij. proszę.
- a ja proszę tylko o to żebyś mi wybaczyła.
- powiedz mi co to za kobieta do cholery, Harry. - patrzyła błagalnie swoimi bezdennymi jak morze oczami. westchnąłem. mocniej ją przytuliłem.
- ja chyba z nią kiedyś spałem. - nie poruszyła się. - RAZ. to na pewno nie moje dziecko. - panikowałem. - udowodnię to.. jakoś. - po jej policzku spłynęła łza, ale natychmiast ją otarła. - kochanie.. ja wiem, że tobie się całe życie wali ale.. ja to czuję. wiem, że to nie moja córka. musisz mi zaufać.
- cały czas mnie okłamywałeś. -wbiegła do mieszkania. nachyliłem się nad poręczą smutno patrząc przed siebie. nagle.. straciłem równowagę, poczułem, że spadam.

dziękuję za motywację komentarzami i wyświetleniami. to cieszy./Stylesowa