rozdział 21

*oczami Harrego*

- cicho, idioto. - Liam trzepnął Zayna po głowie.

- chodźmy po Ro..

- czekaj. - Lou zerknął przez dziurkę od klucza.

- cholera..

- co?

- no patrz. - szepnął.

- ja tam idę.

- stój! - wrzasnęli wszyscy na raz a ja otworzyłem drzwi na oścież. 

- spieprzaj od Rosi! - warknąłem i wycelowałem w tego osła obejmującego Rosaline.

- Harry! - wyrwała się z jego objęć i wtuliła w mój tors.

- uciekaj kochanie. - szepnąłem. staliśmy w drzwiach i mierzyliśmy w niego bronią.

- czego chcecie?

- sam wiesz.

*oczami Rose*

biegłam po schodach, tracąc oddech. wypadłam przez drzwi i skuliłam się. padał deszcz. jakaś błyskawica uderzyła w ziemię.

- Rose. - zawołał znajomy damski głos. rozejrzałam się. nikogo nie widziałam. -  Rosaline! - obróciłam się i zobaczyłam głowę Niny, wystającą z auta. podbiegłam do niej. - wsiadaj.

- cześć.

- cześć kochanie. - pocałowała mnie w policzek. - jak było?

- okropnie.

- zmarzłaś?

- trochę. - drżałam.

- jedziemy do mnie. - podjechała pod dom Nialla i zaprowadziła mnie do drzwi. kiedy weszłyśmy, moim  oczom ukazał się wielki czerwono biały salon. opadłą mi szczęka. - herbatki?

- tak. dziękuję.- uśmiechnęłam się do niej.

- co słychać koteczku? jak z Harrym?

- okej.

- zagoiła już ci się rączka? słyszałam, że dostałaś.

- jeszcze nie całkiem, ale już prawie nie boli. - Nina mrugnęła do mnie i przyniosła herbatę. - jakie śliczne. - wskazałam na zdjęcie na komodzie. Nina je podniosła.

- to były wakacje z trzy lata temu. tęsknie za nim. nigdy nie ma dla mnie czasu. - wskazała na ojca, na fotografii.

- gdzieś szłaś?

- haha na pierwszą randkę z Niallem. dlatego ta sukienka.

- ślicznie ci było w takich włoskach.

- dzięki... słodzisz?

- co?

- herbatę?

- aaa tak. - uśmiechnęła się.

- pamiętasz jak siedziałyśmy z chłopakami przy ognisku. i śpiewaliśmy?

- tak. to było cudowne. jejku.

- teraz tak nie możemy. szkoda. po co chłopacy wplątali się w te wszystkie problemy. - jej twarz na chwilę spoważniała. 

- a pamiętasz tą piosenkę? tą co grałaś na gitarze? - w odpowiedzi wzięła gitarę i zaczęła grać najpiękniejszą melodię jaką w życiu słyszałam. uśmiechnęłam się. tę cudowną chwilę przerwało pukanie. otworzyłam.

-  wracamy. - powiedział Harry. miał krew na koszuli.

- co się stało?

- nic. - warknął i wziął mnie po pachę. 

- Harry puszczaj.

- nie ma mowy. - wsadził mnie do auta i odjechał z piskiem opon. starałam się nie wściekać. kiedy weszliśmy do domu syknął.

- cholera. - i złapał się za pierś.

/Stylesowa